In het Financieele Dagblad woedt een discussie over technologie en haar impact. Het is het déjà vu van 2000, de World on Line periode. Nog steeds gaat het over het internet. ‘Technologiefonds' is een term uit de financiële wereld. En nog steeds begrijpen de ‘financials' niet dat alle nieuwe vormen van internetgebruik geen nieuwe technologie is, maar ander gebruik van dezelfde technologie.
Beroemde vooraanstaande economen zetten de boel op stelten door te beweren dat alle ‘traditionele’ banen er aan gaan door de nieuwe technologie. Een redacteur beweert dat de technologie geen nieuwe economische groei kan brengen. En hij heeft gelijk als je de technologie bedoelt die geen technologie mag heten.
We zien binnen FHI, federatie van technologiebranches in de echte technologie veel hoopgevende ontwikkelingen, op micro, op meso en op macro schaal. Neem de MicroNano Conference in december in Ede. Wat een opportunities kwamen daar weer los. Natuurlijk veel nog steeds in de life sciences, de sector die nu wel wat onder druk staat. De gedachte dat gezondheid oneindig veel mag kosten heeft haar grenzen bereikt, als een schip dat tegen de wal dreunt. Maar de supergel van Alan Rowan of zo’n verhaal van de firma Lonza in Zwitserland, een contract manufacturer die werkt op basis van microreactor technologie. Inderdaad op poten gezet met de farma als eerste productiesector. Maar dat verandert nu dan toch echt.
Een macro-ontwikkeling die helpt: onze energie wordt verhoudingsgewijs zo duur dat wij wel over moeten naar andere processen dan de enorme energie-intensieve. Dat er nu, straks in april, voor het eerst op commercieel aanbod gebaseerd een dag kan worden georganiseerd met meer dan tien flow chemie technologie oplossingen, dat is echt een doorbraak. Niks internet, het lab dat samensmelt met de productie, daar hebben we het over.
De hernieuwde instroom in technische studies, ook zo’n hoopgevend signaal. Praten we met elkaar over hoe de hbo-studies wat beter geharmoniseerd kunnen worden. Hebben we het echt over elektronicatechniek, niks internet. Klinkt er opbouwende kritiek als blijkt dat binnen de richting technische bedrijfskunde te weinig echte techniek op het programma staat. Die trend wordt omgebogen.
En dan nog twee mooie beelden. De koning, jawel Willem-Alexander, bij Applikon Biotechnology en de dowsing rod op the Sense of Contact. Ik mocht hem persoonlijk complimenteren meende de Applikon-directie, ons staatshoofd. Was alle reden voor. Nadat Máxima eerder de opening verzorgde van het nieuwe r&d lab van Friesland Campina in Wageningen, kwam het hoofd van de koninklijke familie naar Delft omdat hij graag het in gebruik nemen van het nieuwe pand van Applikon Biotechnology luister bij wilde zetten. Het hof deed haar huiswerk goed. Applikon is echt een bijzonder staaltje van Nederlands technologisch ondernemerschap: leidend in de wereld wat betreft de ontwikkeling, productie en verkoop van bioreactoren.
En dan nog die dowsing rod. Toegegeven, ik moest het ook opzoeken, de Engelse term voor wichelroede. Al vele jaren organiseert STW, de technologiestichting die toegepast wetenschappelijk onderzoek financiert namens de overheid, samen met FHI een conferentie over nieuwe ontwikkelingen in de sensortechnologie. En als er één vakgebied is dat de harde basistechnologie de mogelijkheid biedt om een groeiende wereldbevolking beter levenskansen te bieden, dan is het wel dit vakgebied. The Sense of Contact hebben we het genoemd. En dit jaar, op 2 april, vieren we de zestiende editie met als motto ‘Making the World More Sensitive.’ Het gaat niet alleen om zo veel mogelijk te meten. Big data is niet het antwoord op alle vragen. Parametriseren hadden we het over in de voorbereiding. Wat wil je eigenlijk weten, wat wil je doen met een meting, waar moet een sensor de mens mee op weg helpen? Al pratend kwamen we uit bij de wichelroede, de eeuwenoude ultieme draadloze sensor. En wat blijkt nu we de topwichelroedeloper van Nederland hebben gevonden, een wetenschappelijk opgeleide geoloog, het blijkt dat uiteindelijk de mens zelf de ultieme sensor is. Dankzij de vorkvormige stok kan de mens zijn eigen gaven ontwikkelen om verschijnselen in de bodem te herkennen.
Foute titel dus boven deze column. Niet de wichelroede, maar de wichelroedeloper is de ultieme sensor. Daar zit dus de crux, bij het gebruik van technologie, door de mens. Ik herhaal het nog maar eens, technologie ontwikkelt zich cumulatief, is stapelbaar, cultuur niet. Zoals je niet kunt zeggen dat de Beatles betere muziek maakten dan Bach omdat ze op zijn werk voortborduurden, zo kun je niet zeggen dat Whatsapp beter is dan SMS of het gebruik van een ganzenveer. Er kunnen wel meer mensen voldoende voedsel krijgen dankzij nieuwe technologie….
