(Of: "Bent u van vóór 1975 of ná 1985?")
Hoe belangrijk is doorgaan met leren eigenlijk? De meesten van u zullen deze vraag wel met “erg belangrijk” beantwoorden. Maar doen wij zelf dat dan ook? En hoe selectief zijn we hier bij?
Laat ik mezelf maar weer als voorbeeld nemen. Een redelijk deel van de 24 uur die ik per dag heb gebruik ik om, zoals dat zo mooi heet, bij te blijven. Waarbij dan vraagt u misschien? Ja, en dan wordt het moeilijk. Nee, niet omdat ik niet weet waar ik van op de hoogte wil blijven. Met een brede interesse volg ik vele onderwerpen. Hierbij moet ik wel zeggen dat ‘celebrities’ hier beslist niet bij horen. Ik ga meer voor de inhoud. Al jaren volg ik een vast patroon. De krant, tijdschriften en nieuwsbrieven. Daarin gepubliceerde artikelen leiden mij dan naar sites met interessante en relevante informatie. Ook via gesprekken en mail contacten kom ik aan voor mij zinvolle informatie.
U snapt het al, zonder Internet zou ik zwaar onthand zijn. Het gemak waarmee we nu, voor ons relevante, informatie kunnen vinden staat niet in vergelijking met de mogelijkheden die ons pak weg 15 jaar ter beschikking stonden.
Valt u iets op aan de vorige alinea? De grap zit hem in de volgorde van informatie verzamelen. Ik ben duidelijk van voor 1985 (best ver daarvoor eigenlijk….). Hoewel de nieuwe media voor mij onontbeerlijk zijn staat het gedrukte woord nog voorop en dat vertaalt zich in alles.
Een leuk generatie voorbeeld zijn jongere kinderen, tot 14 of zo. Toon ze een telefoon met een kiesschijf en ze vragen je “Wat is dit?”. Zo had mijn vrouw laatst een paar kinderen op bezoek toen ik haar opbelde. Nu staat bij ons in de kamer een mooie zwarte bakelieten telefoon, een die het ook nog doet. Wat keken die kinderen verbaasd toen dit oudje luid begon te rinkelen. Met open mond keken de kinderen hoe mijn vrouw deze telefoon oppakte en met mij begon te praten. Ongeloof is hier het goede woord, telefoneren met een draadje? Onbegrijpelijk! Het verrassende kwam toen mijn vrouw vroeg of ze ook eens door de hoorn wilde praten. “Kan hij niet even op de speaker gezet worden?” was daarop de vraag. Dit is voor mij het beste voorbeeld dat het niet alleen belangrijk is om bij te blijven, maar dat het nog belangrijker is om met de tijd mee te gaan. Te begrijpen en aan te voelen hoe anders de wereld in elkaar zit dan we geneigd te denken!
In mijn professionele omgeving maak ik het omgekeerde vaak mee. Een korte situatie schets. Zakelijk probeer ik zo min mogelijk te reizen. Niet alleen wordt dit steeds duurder, ook de tijd die daarmee verspild wordt kan beter gebruikt worden. Gelukkig wordt dit op afstand werken steeds meer in de werkprocessen geïntegreerd. Toch merk ik bij de wat oudere, zeg maar van vóór 1975, een duidelijke schroom om de technische mogelijkheden optimaal te gebruiken. Ik bedoel dan niet het agenda delen, email enz. Nee, ik doel hier op beeldbellen. Skype zo gezegd. Zakelijke telefonie probeer ik zoveel mogelijk via Skype te laten verlopen. Naast de kostenreductie voegt het zien van je gesprekspartner duidelijk kracht aan de communicatie toe. Ik merk dat de voornoemde generatie een grote schroom heeft om Skype te gebruiken. Niet alleen aarzelen ze om dit te gebruiken. Men kan het niet eens, want Skype is niet geïnstalleerd.
Heeft U bijvoorbeeld Skype geïnstalleerd? Niet dat ik probeer Skype te promoten, sinds de overname van Skype door Microsoft neemt mijn vertrouwen hierin af. Nee, de productiviteitsverhoging door het gebruik van beeldbellen is de inzet.
Voor het opbouwen van relaties naar bijvoorbeeld de US blijkt dit een enorm voordeel. Doordat je jouw gesprekspartner in de ogen kunt kijken wordt er sneller vertrouwen opgebouwd. Essentieel in zakelijke contacten!
Bent u van vóór 1975? Probeer het eens, het zal zeker bevallen. Heeft u een management positie? Steun dan de generatie na 1985 in het gebruik van Skype. Veel kans dat zij dit al lang geleden als idee in een ideeën bus gegooid hebben!
