Ik kom graag zomaar binnenvallen. En mocht de deur onverhoopt niet meegeven, dan wil ik ook wel het raam gebruiken. De kracht van een ‘opendeur’ ligt voornamelijk in haar eenvoud. Het is echt niet meer dan over de drempel stappen. En hier ligt vaak de moeilijkheid: je moet die ene stap zetten.
Diederik Jekel is een metaforenmeester en strooit ze liefdevol in het rond. Zijn caravan-metafoor spreekt tot de verbeelding: je loopt naar de caravan toe, koppelt hem vast, en vervolgens kun je hem meenemen waarheen je maar wilt. Zonneklaar, zo eenvoudig en toch; de clou zou je kunnen ontgaan, omdat je doorloopt en de eenvoud voor lief neemt.
Enkele weken geleden was Diederik bij een FHI-ledenbijeenkomst en hier benadrukte hij: “Het succes van een technologische toepassing staat of valt met de communicatie”. Je kunt nog zo iets moois hebben ontwikkeld – dat bij wijze van spreken alle problemen uit de wereld helpt – maar als je het niet kunt uitleggen zal geen mens het gebruiken. Daar sta je dan.
Hier ligt de waarde van de caravan-metafoor. Als je mensen mee wilt krijgen, moet je op ze afstappen. Moet je weten waar zij staan, waar ze vandaan komen en bovenal interesse tonen in de ander. De ander is niet eenvoudig een kopie van jezelf en spreekt zeer waarschijnlijk niet dezelfde techneutentaal.
Soms zouden techneuten even in de spiegel moeten kijken en uitleggen waar ze mee bezig zijn. Of nog veel beter: neem een kind van drie turven hoog en leg het uit wat je doet. Is het kind niet spontaan enthousiast; dan ben je gezakt.
Dit is zeer ingewikkeld en een enorme uitdaging, maar als we met, en dankzij, technologie de wereld een beetje beter willen maken; dan moet het uitlegbaar zijn. Wij moeten de stap zetten, die eerste stap. En als de deur dicht zit: dan maar via het raam.
